Սեպտեմբերի 26-ին

Սեպտեմբերի 26-ը կյանքիս ամենաերջանիկ օրերից էր, չնայած այդ պահին չէի զգում դա, երբ առավոտյան 11-ի շաբաթօրյա փոշեկուլն էի անում սենյակումս:

Դա չէր զգում նաև հարևանս, ով դժգոհ դեմքով փորձեց բողոքել կողքի հարևանից՝ լիֆտի փողը չտալու համար:

Չէր զգում կորոնավիրուսով ու բարձր ջերմությամբ պառկած իմ գործընկերը, ում միակ երազանքը օֆիս հետ գալն էր:

Գուցե, զգում էր միայն շունիկս, բայց, ես չէի հասկանում իրեն…

Ո՛չ ոք չէր գիտակցում:

Այդ պահին միակ մտածմունքս այն էր՝ գնալ երրորդ հանդիպման, թե ոչ: Արդյունքում, չգնացի՝ հաջորդ օրը պայմանավորվելու պայմանով: Սեպտեմբերի 27-ին:

Ուզում եմ ուղեղիս մեջ ամենամանրակրկիտ ճշգրտությամբ վերականգնել այն, ինչ ապրել եմ ու զգացել մինչ սեպտեմբերի 27-ը: Գիտակցու՞մ էի արդյոք, թե ինչ անդարդ ու երջանիկ եմ՝ իմ բոլոր ներքին խնդիրներով ու դիլեմմաներով հանդերձ:

Գիտե՞ի, որ այդ հանդիպումն այդպես էլ չէր կայանալու: Ոչ թե իմ կամքով՝ չնայած միշտ վստահ եմ եղել, որ այն, ինչ հետս կատարվում է՝ իմ կամքով է: Ինչ-որ արտաքին ուժեր որոշեցին, որ այդ օրը չի լինելու ոչ մի հանդիպում: Ինչպես նաև հազարավոր այլ հանդիպումներ, պայմանավորվածություններ, տոներ, միջոցառումներ: Սեպտեմբերի 27-ին:

Ուզում եմ հիշել այժմ՝ գիտե՞ի, թե ինչքան խաղաղ ու անհոգ են եղել իմ կիրակիները: Նույնիսկ նրանք, որոնք պարուրված են եղել հաջորդող շաբաթվա անելիքների մասին մտածմունքներով, տան կենցաղային կոնֆլիկտներով, գլխիս միջի խավարասերներով: Գիտե՞ի, որ սեպտեմբերի 26-ի շաբաթ երեկոն ամենաուրախն ու անհոգն է իմ կյանքում: Եթե իմանայի, կգնայի, գուցե, այդ հանդիպմանը: Չգիտեմ՝ այլևս պատրաստ կլինե՞մ, թե ոչ: Որովհետև այլևս ոչինչ չգիտեմ ու ոչինչ չեմ կանխատեսում:

Զգու՞մ էի, որ այդ սովորական շաբաթ օրը յուրահատուկ բույր ունի: Խաղաղության բույրը: Իհարկե, ոչ: Մինչ չես առնում պատերազմի գարշահոտությունը, չես զգում անուշաբույր խաղաղության վայելքը:

Երբ չի գալիս պատերազմը, չես գնահատում սովորական օրերի վայելքը: Ամենասովորական, ձանձրալի, միջին վիճակագրական օրերի գեղեցկությունը: Ուզում ես հետ բերել ցանկացած այլ մտածմունք, փոխարինել պատերազմով: Փոխարինել ներքին պառակտումով, համատարած պսիխոզով, մոտ ու ոչ այնքան մոտ մարդկանց՝ քո նկատմամբ ատելությամբ ու թշնամանքով:

Սեպտեմբերի 26-ի բոլոր րոպեներն եմ ուզում վերականգնել հիշողությանս մեջ: Ի՞նչ կերա, ինչո՞վ ուրախացա, ու՞մ հանդիպեցի, ինչպե՞ս ինձ դրսևորեցի այս կամ այն կենցաղային հարցում: Ուզում եմ այդ ամենը հիշել, քանի որ իմ նախկին , այս պահին անդառնալի կորսված ու այնքան քաղցր թվացող կյանքի մի մասն է, իմ անցած էության մի մասը: Էություն, որը թողեցի հետպատերազմյան աշխարհում:

Գիտե՞ի,թե ինչքան մեղավոր եմ, որ անվերապահորեն վստահել եմ, հավատացել, ինձ սփոփել իլլյուզիաներով, աչք փակել, ներել… Չեմ ներում ինձ՝ շուտ ներելու համար:

Մեղավոր եմ ինձ զգում՝ նորից ու նորից ոգևորվելու, ոգեշնչվելու, վստահելու ու հիասթափության անդունդն ընկնելու համար:

Կյանքն այլևս նույնը չի լինի: Մենք նույնը չենք լինի: Մենք այլևս նույնը չենք լինի: Ու չպիտի լինենք: Այլապես կործանվելու ենք: Կործանվում ենք…

Ասում են՝ ճգնաժամից հետո նոր արշալույս է բացվում, եթե քաղում ես դասերը ու ճիշտ վերադասավորում կյանքդ: Ուզում եմ հավատալ: Նորից հավատալ: Բայց այս պահին սեպտեմբերի 26-ն եմ ուզում: Հե՛տ բերեք սեպտեմբերի 26-ի հոգսերս, մտածմունքներս ու հանդիպման գնալ-չգնալու դարդերս…

Անվերնագիր

Ես չգիտեմ այլ ձև ապրել, քան ստեղծելու, արարելու համար:

Ես չգիտեմ այլ ձև սիրել, քան հուր դառնալու ու կրակ տալու համար:

Ես չգիտեմ այլ ձև գործել, քան բարու, արդարի, բարձրի համար:

Ես չգիտեմ այլ ձև պարտվել, քան նորից ու նորից հաղթելու համար:

 

Ես չգիտեմ այլ կերպ քայլել, քան նոր ափերի հասնելու համար,

Այդ ափերին երազելու, ապրելու, պարելու համար:

Ես չգիտեմ այլ կերպ գերել, քան գերվելու ու գերի մնալու համար,

Ու այդ գերության մեջ ազատությունս գտնելու համար:

 

Ես չգիտեմ այլ կերպ գրել, քան ցավս կիսելու, մեղմելու, համար…

Ցավի հետ կռվելու ու հետո՝ հաշտվելու համար:

Ես չգիտեմ այլ կերպ թռչել, քան երկնից վեր սուրալու,

Այնտեղ տուն գտնելու, բույն հյուսելու համար:

 

Բույն հյուսելու, նոր կյանք ստեղծելու,

Այդ կյանքով ոգեշնչվելու ու ոգեշնչելու,

Քեզ ու ինձ երջանկացնելու համար…

 

 

 

 

 

 

A Parting Sketch: Part 2

When we choose to part – (or, when in fact YOU make me leave you) – there’ll be a lot of howling. Beating pillows. In front of you. Without any fear of being regarded as a manipulative bitch. Cause I am not and haven’t been one, you know it well enough. I just can’t play a tough girl, I am tired. I want to be authentic. It’s scary, isn’t it? But I am not afraid of being vulnerable. Unlike you.

When I’m forced to leave you – because of all the wrong you did to my emotions – there will be a period of fury and hatred. The total opposite of the tenderness I once had toward you. No, there isn’t one step from love to hatred. There is NO step. Love and hatred are intertwined, there’s not even a delicate borderline. The hatred that I have now is disguised pride and self-love. Yes, I confess – I hate you.

When I leave your apartment, I will feel the ultimate relief. And gratitude for the pain you inflicted. Why? Cause it’ll be much easier for me to become happy now. I killed the last ghost of my past love toward you. Yes, this was the last most persistent phantom. But it wasn’t invincible, either.

When we part forever – this time – there will be an abyss of melancholy, hours of scribbling down on my papers like crazy, splashing out the bitterness on all the possible sheets of notebooks. You’re a lucky bastard- I have my civilised ways of dealing with that rather than pouring all the oaths I know on your face. No, I will stick to the classy.

When you choose to cross a line between us – I’ll be shocked. Oh, you knew I had that frail ghost of hope kept inside me. Hope is not killed. It DOES become the killer of your present, making you stick to toxicity despite all the signals. I had the hope that you are capable of being honest. Thanks for killing the hope and cleaning my environment at last.

When we choose to part – unlike the previous episode – I won’t keep silent. I will convey all the shades of my pain in all possible ways. I will scream with it, weep, cry a lot more, intimidate you with the intensity of my emotions. And leave you with your conclusions…If there is some human touch left in you, of course.

When I leave you the only reassuring sensation will be the faith in justice. Everything happens just.  Cause lying to the one who’s been most faithful, tender, loyal and supportive, who’s always been honest and transparent isn’t left unresponded. This is the only thing I’m sure of now. (Don’t worry, vendetta is not my tool. I rely on the fairness of life processes).

When I choose to delete you from my life – I will choose temporary sadness and emptiness over constant self-deceit and toxicity. And this is the only way towards true love. I still believe in it despite everything.

 

 

 

 

Միայն չուշանաս

Գնա՛, սիրելիս, պտտվի՛ր մի քիչ,

Թակի՛ր այլ դռներ, գերի՛ր այլ սրտեր,

Հետ կգաս ինձ մոտ, իմ սիրուն կարոտ,

Բայց միայն՝ չուշանաս:

 

Թողնում եմ, գնա՜, սահի՛ր դու ազատ,

Հասի՛ր հեռուներ, փնտրի՛ր նոր սերեր,

Հետ կգաս ինձ մոտ՝ համբույրիս կարոտ,

Խնդրում եմ, միայն չուշանաս:

 

Եվ վերջին անգամ կգնաս անհետ,

Կորչելով անտակ մթի անկյունում,

Մի օր՝ կարոտած «բարև» կգրես

Հեռավոր երկրից, մենավոր երկրից,

 

Բայց, ավաղ, ափսո՜ս, դու բարևիդ հետ,

Իմ նշանվելու լուրը կստանաս,

Հաջորդ թռիչքով դու կգաս ինձ մոտ:

Այս անգամ, ավա՜ղ, հավետ ուշացար:

 

Մի՞թե չէի խնդրել, որ շատ չուշանաս….

 

 

Գալի՞ս ես

Ատում եմ քեզնից հեռանալու պահը: Ամեն ինչ անում եմ՝ այն ռեզինի պես ձգելու, լոճելու, երկարացնելու համար: Բայց մենք գիտենք, որ այդ պահի համար ենք հանդիպում: Չլիներ այդ պահը՝ չէր լինի իրար տեսնելու անհագ զգացումն ու տենչանքը:

Միևնույն է՝ ատում եմ այդ պահը… Մտովի հորինում եմ ինչ ասես՝ ես լավ եմ այդ հարցում, այդ պահը հետաձգելու համար: Չեղարկե՞լ այդ պահը: Ոչ, չեմ կարող: Ավելի ճիշտ, չեմ ուզում: Իսկ ավելի անկեղծ՝ դու չես ուզում: Ինչու՞: Եվ գիտեմ, և չգիտեմ: Գիտեմ, բայց փորձում եմ ինձ համոզել, որ իմ իմացածը սխալ է: Չգիտեմ, ու դա ինձ հույսի շող է տալիս: Գիտեմ, ու փորձում եմ հասկանալ քեզ:

Աստված գիտի՝ ինչքան եմ փորձել քեզ մոռանալ: Ինչքան դժվար է եղել հասնել այս պահին, այս գիտակցության աստիճանին, որ ուղղակի չկորցնեմ ինքս ինձ հուսահատության անդունդում: Իսկ այդ անդունդը մոտ է եղել, շա՜տ մոտ: Կանգնած եմ եղել ու տեսել եմ ամբողջ ահարկու խորությունը: Եվ հետ եմ կանգնել: Գուցե մի պահ նույնիսկ գլորվել եմ, բայց գերբնական ուժով հետ եմ բերել ինձ դեպի հարթավայր:

Հիմա հարթավայրից բարձունք հասնելու ժամանակն է: Կլինե՞ս դու այնտեղ ինձ հետ, թե ոչ՝ քո որոշումն է: Իմ որոշումն է՝ ձգտել բարձունքին, մնալ այստեղ, ինչքան էլ որ վախեցնող դա լինի, ինչքան էլ որ տխուր լինի գիտակցելը, որ հետս կարող է չլինես այստեղ:

Ատում եմ քեզնից բաժանվելու րոպեները, որովհետև գիտեմ, որ մյուս հանդիպում կարող է և չլինել: Իսկ այդ ընթացքում ես կհասցնեմ դեռ թեթև հրապուրվել ու հիասթափվել, հրապուրվել ու հիասթափվել…Ու հետ գալ քեզ մոտ մտովի, սրտով, հոգով, ամբողջ էությամբ պատկերացնել ինձ քո գրկում: Իսկ այդ ընթացքում դու կհասցնես դեռ գերել, գերվել, հրապուրել, հրապուրվել, հիասթափվե՞լ…Չգիտեմ, գուցե և: Հիշե՞լ ինձ: Հնարավոր է:

Ատում եմ հրաժեշտի պահերը: Ընդհանրապես: Կարևոր չէ՝ ինչ եմ զգացել ընթացքում: Եղել ես բարի՞, նու՞րբ, հոգատա՞ր, թե՞ անտարբեր, ընդգծված սառն ու կոպիտ: Այո՛, դա էլ է եղել՝ ես այնքա՜ն լավ եմ թաքցնում դառնությունը երբեմն…Ինքս ինձ չեմ սիրում դրա համար: Նողկում եմ ինձնից, հետո ներում, հետո քեզ ներում ու մոռանում: Եվ շրջանը վերսկսում:

Բայց այս անգամ բարձունքը այդ շրջանի արատավոր սահմաններից դուրս է: Վախենում եմ…անորոշություն ու անհայտություն է խոստանում այս ճանապարհը, բայց ես պատրաստ եմ: Որովհետև հոգնել եմ շրջանից: Այն իդեալական է, բայց արատավոր, գերող է, ու անդունդի դատարկության պես ահասարսուռ: Գալի՞ս ես, սիրելիս…

A Parting Sketch

When we choose to part, I will keep silent. I will squeeze my screams in my chest and leave them alone there. Until a sad tune touches my heart and pours them all out – in my pillow.

When we have to part, I will keep seeing my friends, the same day – the same Friday. I will keep smiling and singing and posting silly images on Instagram. I will smile to the waiter, dance like a crazy – and come home. Like always. But something will not be the same. Nothing will be the same.

When I am without you, I will keep living. And you will keep living, too. You will go out, post silly selfies on Facebook and go to work as always. Nothing will change. But something will be gone. For good.

When my world lacks you, I will cry a bit more, miss a lot more and dream a lot more. I will dream about us – give in to illusions – for a while – but then – dress up, put the usual make-up on, smile in the mirror and go out.

When I decide to quit, I will keep dating. Even though it will be only one-time-no-sex-only-chat dates. But I will keep searching. I will not give up – for the sake of the beauty of love, for my sake. For your sake. Why? You’ll feel my lightness rather than drag the burden of my love. And you’ll be happier, I am sure.

When we feel we must part, I will hide you from my Facebook, I will bite my lips when they long for a kiss, I will tie my fingers – when they strive to type you, I will break my phone – when it lures me to a call. The pillow will suffer from more crying and beating and laptop will be blowing up with sad songs. But I will put my makeup on, dress up, go out, smile and live, walk a bit more, walk kilometers despite the heat and rain to walk away from the pain and memories.  I will hide you until your presence doesn’t touch my heart the way it wants to commit a suicide.

When I feel lonely without you, I will cry on mom’s shoulder like a baby, keep her in the dark, let my loved ones suffer with me, share my pain and tortures. I will keep the secret – but I will give away my pain. It’s unbearable to live with that pain. Although I will keep going to work, smiling to colleagues, smiling to friends, smiling to you – from my Facebook posts. I will keep being desirable to other men – especially in that blue dress – but hating myself for that.

When we drift apart, there will be silence. Emptiness. Obscurity. Uncertainty. Hopelessness. Despair. And all these together multiplied by loneliness. But I will keep dancing. And believing that this all shall pass, too. The lightness will come – despite the tons of tar boiling in my heart. The love will gradually sip through the holes of my heart, the scars will group to form a tatoo and I will be proudly wearing them on my neck.

When we choose to part, I will cry a lot more, I will cry until the pain subdues, I will scream in the open air, I will beat the pillow – I will do all the standard things that therapists suggest. I will try them all and invent my own methods. I will write, write, write until I have no energy to stay awake. I will do everything until I start loving life – without you.

And over time, when the pain subdues  I will come back to life – the life I used to live without you, before you.

And, I will keep going out, smiling to friends, smiling to people and – smiling to myself. Because I don’ t want to suffer anymore. Because there comes a point that suffering no longer exists – as you don’t exist. You don’t feel how the life is passing by. You just notice it going away. You notice people who live, laugh, love and grow – but you’re too consumed by your pain to engage in it. But you still dress up, put your make-up on, dress up a little bit more, go out – push yourself out of your prison of a room – and live. Or, fake living – until you make it.

Tales of Depression and Victory: tough relapse

It seems to have come out of nowhere. Without any prior notice. Or, wait – the daily accumulated tension and multitasking at work – this is where it all began.

The first stage is the attempt to ignore and take easy the signs of the looming storm. You just persuade yourself it’s the fatigue, bad day at work (although almost every day can be dubbed as such), PMS or even the vitamin deficiency. But then drop by drop it accumulates in the vessel. One drop – a bad day, another drop – fight with family who don’t want to see your sour face and not even know what to do about it, the third drop – daily fading desire to wake up early and observe morning rituals. Writing included. This is already alarming.

Alarming as it was, the relapse was probably unavoidable. And you can’t even guarantee or guess the exact time to be prepared. No, it’s an insidious bitch.

Then you find yourself in the same vicious circle again. Again and again. You start avoiding your family. You don’t find the energy to write to a friend. Or, you write to complain and speak up – but they don’t seem to understand, which is totally normal.

In fact, no one is possible to wear your shoes. And you don’t even want your precious ones to be inside them. The Spanish shoes…Inquisition. Medieval Ages. This is not the past. This is what’s going on inside you daily. Sometimes the light breaks in and you try to catch up. As though in the 1990s- when the electricity and water were supplied in small chunks and mom tried to juggle laundry, shower, household and all the possible stuff within this short period. The war was going on and we just adjusted to that harsh reality – thinking having interrupted supplies of water normal.

Now we have 24-hour electricity, water and even gas (at that time, gas was considered an almost untouchable luxury). But it’s all off inside me. Only chaotic flows of water circulate in my body and splash out in forms of tears and screams.

Once I even weep in the middle of the street. Loud. This is the final phase of relapse. Uncontrollable weeping.

I sit in my room and the hail and rain knock at my window. I just want to merge with the raindrops and fade away. For good…

 

 

Tales of depression and victory: episode 4 – fearless worrier

When the climax of panic is gone – and, believe me, it will happen sooner or later, no matter how desperate you feel now – you will be overcome with a liberating wave of fearlessness. Not that you won’t worry at all. No. You will still worry a lot – for trifles or major issues – but you will experience the feeling of invincibility, the inner strength that you never experienced before.

It will be hard paved road. The way to the state of a fearless worrier will be thorny. There will be moments of total despair, and there will be moments when the colors of life will brighten up. But in most cases, you will feel scaringly fearless. Unbelievably high-spirited. And outrageously brave. When faced with a bullying boss, or confronted by a toxic colleague, or just burnt out under the loads of work. Or, just in the face of loneliness or recent breakup.

Believe me, you will feel totally fine with yourself, with your worries, pains – physical and mental, – with your greatest fears. Because you once (or many times) experienced how it feels like to perceive the closeness of death, or, to be more precise – its twin brother – the panic attack.

The one who felt the hot breath of death close to his/her face cannot be afraid of losing a job. Or fear of being ignored, or even being dumped. You still worry a lot, but the daily growing brave warrior in you throws back the anxiety attacks, and fears, and disappointments. It’s such a meditative, philosophical state of mind. Suddenly all your career ambitions vanish – ayou find the meaning not in achievements, but in fulfillment and joy of simple moments.

Sometimes I even wonder – how a formerly ambitious career-oriented girl could turn into a process-driven protagonist of life full of simple joys. This is how a panic attack can change you overnight. Without a prior notice. Like it or not – you’re not the same any more…

Keep this spirit high. You’re invincible, my warrior brother. Don’t fret: soon your inner fearless child will beat the nasty oldie you’ve become and grow into a fearless rebellious youngster, living in the present, living FOR the present…

P.S. This post is inspired by and dedicated to my favorite yoga instructor Lena, a fearless woman and a loving mother.

Tales of depression and victory: the repeated scenarios

I used to be a master of drafting and acting on repeated scenarios. Amorous ones. With clear understanding of their being not-happily-ended yet untamed desire to go for yet another experience, fall into another gut of emotional turmoil. With outright stubbornness and outrageous frivolousness towards the results. With a speed of the fastest sprinter did I find myself in subsequent chains of doomed affairs.

They all had almost the same introduction: innocent flirt on the internet or over a cup of coffee. Then it all swallowed my emotional aura – with passion, turmoil, guilt, sweet anticipation of yet another secret encounter. The climax was almost the same: me asking them tough questions and them – distancing themselves more and more. And the ending felt me devastated, plus, as in case of the last year, with acute symptoms of panic attacks and anxiety.

Yes, secret. This is the most luring part, isn’t it? And the saddest one, too. I am not going to go into the details of each relationship – this I spared for my “Memoirs for My Granddaughter: Lessons to be Learned”. I’d like to tell you about the victory: you’ve already had enough of ‘depression’ chunks in my narratives.

…In the middle of my third repeated scenario, I just couldn’t bear any more. I was overcome with utmost fatigue – emotional, mental and spiritual. The script didn’t seem to be changing in a positive way this time, too. I again ignored a few signals that it wasn’t going to work. Moreover, it wasn’t already bringing joy and fulfillment in the short run, either. So, what was the benefit for me? Why should have I always felt that killing feeling of constraint, rejection and anxiety?

I was tired of expecting for illusions and ghosts: there was no two-way train bringing me to the station of Union this time, either. I felt sick of this ailment. Yes, unreciprocated or doomed feelings are a malady – one should get rid of it as soon as possible until it starts defining his/her being, every single step, every action.

So I quit. I just ran away from the station. Far far away. Leaving a note to him: “Sorry, I am tired. I lack freedom and space. Don’t contact me any longer. Wish you well. Siri.”.

I never looked back. I just moved on. The lesson was learnt this time. I chose my psychological balance and health over crumbs of romance I was trying to entertain myself with, a romance which in fact was a phantom with beautiful silhouettes.

There is no such thing as easy breakup. Every breakup hurts – even if it was a short-lived affair. But you should always be sure: when the wound is recovered you will feel as liberated and revived as ever. You will be empowered from within, as this is the greatest victory one can have: victory over the ghosts of past and illusions of the present. Now you have all the rights to feel proud of yourself.

P.S. Curtain: the chain of repeated scenarios was broken. I am not waiting for another train. Not yet. I chose to be alone for some time. At least, I won’t actively seek a partner. But whenever I again choose to travel, my next destination will be the Land of Reciprocated Feelings…

 

 

 

 

 

 

 

 

Tales of depression and victory: Sunday kind of blues

Life is unfair, especially towards Mondays 🙂

Why are they dubbed ‘blue’, ‘tough’ and even ‘horrific’? It’s Sunday that deserves the epithets.

Sunday is a rare bitch. Even if you’re a free-spirited self-employed person with already fading memories of the cubicle life. But still, you’ve got the scratchy feeling in the throat once the Medusa of Sunday shoots a devastating look at you.

Indigo blue mixed with gray spots in between. This is the color of Sunday. And it always smells and feels like rain.It’s also a day of seeing my therapist. A good reason to wake up in the morning and cheer yourself up (and cheat yourself) with cheesy affirmations.

Sunday can zeroize all your efforts of the week: just like that. It’s a PMS bitch. Even though you don’t have to fear the idea of Monday – as it’s a regular day with a chunk of freelance work from home – you feel the jitters.

Again, the blues will squeeze in the most cowardly way. ..Out of nowhere – it seems. But in the middle of crying you will catch the thought. Mostly – it’s the overarching feeling of despair. Stronger than all of the cheesy affirmations and scarier than the fear of public speaking. You know it will go away, but you also feel it is not going to leave you any time soon. All you want is just to get rid of it. Swallow a dozen of antidepressants. Cry yourself out of the despair. Scream – a scary but effective option. Beat the pillow. Beat yourself. Go away. Disappear… The most frequent wish.

Suddenly you feel all the tears are gone. No power to hold a tear. And total emptiness.

No single wish. Peace. “I don’t care” mood. Just an insatiable desire to sleep. Sleep.

Sleep…More and more. As you don’t feel like greeting the sun in the morning. It’s just a shitty ball of fire which unfortunately brings a new day to the world and one has to wake up and live it. A sad prospect, as all you want to do is disappear in the blackest hole of the universe.  It’s Sunday – you think – and it’s only natural. Monday will repeat itself and Tuesday will be bearable. Just live until Tuesday. And then – you’ll see.

The thought is comforting. It will not last forever. Nothing lasts forever. It shall pass, too…

To be continued with solutions to Sunday syndrome